یک بزرگ مرد
از یک خانواده بزرگ
و برای یک کار بزرگ
و با نیتی بس بزرگ،
جان و مال و ناموس خود را راهی مسیری میکند که هم خود، و همراهانش و حتی ناهمراهانش به خوبی میدانند که عاقبت کار چیست.
ولی او خطراتش را به جان می خرد چون تکلیف خود را به خوبی می داند و درخت اسلام را از بیخ وبن در خطر می بیند ادای تکلیف را بر عافیت طلبی ترجیح میدهد و در ادامه …….
..........همه شنیده ایم که در کربلا ی امام حسین (ع) چه شد.
و پس از آن تا قیام قیامت مسیری گشوده شد که اگر قدر دانسته شود دیگر ظالمی جرات قد علم کردن نخواهد داشت.
خون بزرگمردی به زمین ریخته می شود تا از هر قطره خونش برای آیندگان درسی باشد و آزادمردان عالم را راهنمایی باشد تا به بیراهه نروند.
نفسهای این مرد بزرگ برای عالمیان غنیمت است و کلام گهر بارش چراغ را ه است.
هر لحظه از زندگی اش و هر نگاهش دریایی از گوهر بی پایان علوم الهی است که اگر دلیل راه باشدسعادت دنیا و اخرت بشریت تضمین است.
او
او در لحظه ای که خون مبارکش به زمین ریخته شده و لحظات آخر عمر مبارکش است و داغ فرزندان و یاران باوفایش جگرش را سوزانده و اهل بیتش را در مصیبتی عظما می بیند. باز هم خدایش را ستایش میکند و چه ستایشی!
و پس از آن چه زیبا می گوید :
«بِسْمِ اللَّه وَ بِاللَّه وَ فِی سَبیلِ اللَّه وَ عَلی مِلَّةِ رَسُولِاللَّه»
و به راستی که به همه می فهماند که خونش تجلی "فزت و رب الکعبه"پدر بزگوارش امیر مومنان (ع) است .
و اما
ما کجا هستیم
و چه میکنیم
با حسین و خون پاکش
و خدا کند که در قیامت از نگاه مولایمان شرمنده نباشیم.
درباره وبلاگ
